Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ από την ήττα της εθνικής ομάδας μπάσκετ από τη Νιγηρία. Δε μπορούσα να το πιστέψω ότι η ομάδα δε θα πάλευε έστω στο μικρό τελικό για ένα εισιτήριο για το Λονδίνο. Από τότε που ζω στο εξωτερικό ονειρευόμουν μια καλή εμφάνιση της ομάδας στο Παγκόσμιο της Κωνσταντινούπολης, όπου την παρακολούθησα παρέα με τους πιστούς Πελαργούς, και την τετράδα στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Και στα δύο το όνειρο μου βγήκε ξυνό...
Καταρχήν νομίζω ότι δεν είναι σωστό να μην κάνουμε ποτέ κριτική στην ομάδα. Μπάσκετ βλέπουμε και μας ενδιαφέρει τόσο η εθνική να γίνεται καλύτερη, όσο και το άθλημα συνολικά - από την αγάπη μας για την ομάδα και το θέαμα, μέχρι τις καλές συνεργασίες και τα τεχνικά ζητήματα, όπως συστήματα κλπ.
Η Εθνική αν το προ-ολυμπικαό τουρνουά δεν είχε νοκ άουτ παιχνίδια θα είχε ήδη αρχίσει να φτιάχνει βαλίτσες για Λονδίνο. Είναι ένα κακκό νοκ άουτ παιχνίδι το οποίο πέταξε την ομάδα έξω, και ίσως δεν ήταν ούτε καν τόσο κακκό το ίδιο. Αλλά πάντα αυτό δεν είναι το άγρια όμορφο των νοκ άουτ; Σε ένα αντίστοιχο παιχνίδι (τι παιχνίδι, ημίχρονο) η ΤΣΣΚΑ έχασε τη φετινή Ευρωλίγκα από τον Ολυμπιακό! Ο Σισκάουσκας έχασε 2 βολές στο τέλος, Πρίντεζης - χουκ - μέσα και ο Ολυμπιακός πρωταθλητής Ευρώπης! Γιατί λοιπόν να μην πιστεύουμε κύριε Ζούρο ότι ο Σπανούλης μπορεί να χάσει 6 βολές σε όλο το ματς; Φυσικά και μπορεί, δυστυχώς βέβαια...
Επειδή πάντα πιστεύω ότι σε οποιοδήποτε αγώνα δεν παίζεις μόνος σου, αλλά παίζουν και οι άλλοι, απονέμω τα εύσημα στους Νιγηριανούς. Το παλέψανε πιο πολύ και δεν το έβαλαν κάτω καθ΄όλη τη διάρκεια του αγώνα, ακόμα και στο -12 του ημιχρόνου, ακόμα και όταν ήταν πίσω με 13 πόντους, ακόμα κι όταν η εθνική πήρε κεφάλι στο τέλος ξανά, 76-75 και 79-78 με Μπουρούση και Παπανικολάου πρωταγωνιστές.
Οι Νιγηριανοί παίχτες είναι το ακριβώς αντίθετο των Ελλήνων. Πάρα πολύ καλοί αθλητές, που έχουν πολλά να αποδείξουν, χωρίς ιδιαίτερο μπασκετικό μυαλό και παράδοση. Έπαιζαν σαν μια φορμαρισμένη κολεγιακή ομάδα - πάντα με καλή καθοδήγηση από τον πάγκο. Και πέτυχαν, και μπράβο τους! Ίσως αυτή να ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του Αφρικανικού μπάσκετ, σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Το πίστεψαν, όπως κάποτε η ελληνική ομάδα είχε πιστέψει ότι θα κερδίσει τους Αμερικανούς. Ότι και να γινόταν εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη του 2006 στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας ο Διαμαντίδης θα κέρδιζε το Λεμπρόν Τζέιμς! Έτσι και ο Αμίνου χτες βράδυ ήταν αδύνατον να μην κερδίσει το Σπανούλη. Σε τέτοια ματς χρειάζεσαι λίγο τύχη, λίγο θράσος, λίγο τη διαιτησία, και πολύ καρδιά! Και η Νιγηρία τα είχε όλα.
Αντίθετα η ελληνική ομάδα είχε πολύ μαζεμένη κόπωση, και παρότι είχε κι εκείνη πολύ ψυχή, το σώμα δεν ακολουθούσε. Δυστυχώς κάποιοι παίκτες της Εθνικής δε μπόρεσαν να βοηθήσουν σε αυτό το παιχνίδι όσο περιμέναμε, όπως ο Φώτσης, ο Καϊμακόγλου και ο Πρίντεζης, ειδικά στο θέμα των αμυντικών ριμπάουντ. Δυστυχώς επίσης τα τρίποντα δε μπήκαν στο τελευταίο δεκάλεπτο. Δυστυχώς η διαιτησία έδωσε ανύπαρκτο φάουλ στο Ζήση στην τελευταία επίθεση των Νιγηριανών, ενώ υπήρξε και το non-call στο Σπανούλη στο τέλος. Μην ξεχνάμε βέβαια πόσα φάουλ είχαν δοθεί στους Νιγηριανούς σε όλο το παιχνίδι σε σχέση με την ελληνική ομάδα.
Μπορούμε επίσης να κατηγορήσουμε τον Ηλία Ζούρο για πολλά. Γιατί δε χρησιμοποίησε το Βασιλειάδη για παράδειγμα. Όμως η αντίπαλη ομάδα ήταν πολύ αθλητική και ίσως δεν του πήγαινε το παιχνίδι. Το γιατί δεν έπαιξε πιο πολύ ζώνη, είναι γιατί στη ζώνη δεν έχεις καλά μπλοκ άουτ, και θα είχαμε ενδεχομένως χάσει και άλλα αμυντικά ριμπάουντ. Τέλος το γιατί δεν έπαιξε περισσότερη ώρα Καϊμακόγλου, Φώτση ή Πρίντεζη σε θέση 3 (ψηλό σχήμα) φάνηκε από το ότι με το που το χρησιμοποίησε αυτό το σύστημα στο τελευαταίο δεκάλεπτο η εθνική δέχτηκε απανωτά καλάθια χωρίς ουσιαστική απάντηση.
Κλείνοντας, γιατί μακρηγόρησα, νομίζω ότι η εθνική στα 3 αυτά ματς, μετά από ελάχιστη προετοιμασία, παρουσίασε ένα διαφορετικό πρόσωπο, πολύ πιο αθλητικό και επιθετικό. Έπαιξε καλύτερο και πιο όμορφο μπάσκετ. Είναι κρίμα που αποκλείστηκε αλλά επειδή εγώ αγαπώ τις νίκες, όμως αγαπώ πιο πολύ το μπάσκετ, θα ήθελα να συνεχίσει να παίζει με τον ίδιο τρόπο του χρόνου στη Σλοβενία, και να φτάσει όπου μπορεί παίζοντας αυτό το μπάσκετ, και όχι αυτό των 50-65 πόντων στην επίθεση. Όλα πάντα ξεκινάνε από την άμυνα, όμως το μπάσκετ είναι θέαμα, είναι το καλάθι.
Τέλος μια κουβέντα για αυτό του μισητό τουρνουά που λέγεται προ-ολυμπιακό και υπάρχει χωρίς λόγο και αιτία: Θα καταργηθεί σύντομα όπως το Χρυσό γκολ από το ποδόσφαιρο, γιατί είναι μια διοργάνωση σε λάθος χρονικό σημείο και χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον.
Καταρχήν νομίζω ότι δεν είναι σωστό να μην κάνουμε ποτέ κριτική στην ομάδα. Μπάσκετ βλέπουμε και μας ενδιαφέρει τόσο η εθνική να γίνεται καλύτερη, όσο και το άθλημα συνολικά - από την αγάπη μας για την ομάδα και το θέαμα, μέχρι τις καλές συνεργασίες και τα τεχνικά ζητήματα, όπως συστήματα κλπ.
Η Εθνική αν το προ-ολυμπικαό τουρνουά δεν είχε νοκ άουτ παιχνίδια θα είχε ήδη αρχίσει να φτιάχνει βαλίτσες για Λονδίνο. Είναι ένα κακκό νοκ άουτ παιχνίδι το οποίο πέταξε την ομάδα έξω, και ίσως δεν ήταν ούτε καν τόσο κακκό το ίδιο. Αλλά πάντα αυτό δεν είναι το άγρια όμορφο των νοκ άουτ; Σε ένα αντίστοιχο παιχνίδι (τι παιχνίδι, ημίχρονο) η ΤΣΣΚΑ έχασε τη φετινή Ευρωλίγκα από τον Ολυμπιακό! Ο Σισκάουσκας έχασε 2 βολές στο τέλος, Πρίντεζης - χουκ - μέσα και ο Ολυμπιακός πρωταθλητής Ευρώπης! Γιατί λοιπόν να μην πιστεύουμε κύριε Ζούρο ότι ο Σπανούλης μπορεί να χάσει 6 βολές σε όλο το ματς; Φυσικά και μπορεί, δυστυχώς βέβαια...
Επειδή πάντα πιστεύω ότι σε οποιοδήποτε αγώνα δεν παίζεις μόνος σου, αλλά παίζουν και οι άλλοι, απονέμω τα εύσημα στους Νιγηριανούς. Το παλέψανε πιο πολύ και δεν το έβαλαν κάτω καθ΄όλη τη διάρκεια του αγώνα, ακόμα και στο -12 του ημιχρόνου, ακόμα και όταν ήταν πίσω με 13 πόντους, ακόμα κι όταν η εθνική πήρε κεφάλι στο τέλος ξανά, 76-75 και 79-78 με Μπουρούση και Παπανικολάου πρωταγωνιστές.
Οι Νιγηριανοί παίχτες είναι το ακριβώς αντίθετο των Ελλήνων. Πάρα πολύ καλοί αθλητές, που έχουν πολλά να αποδείξουν, χωρίς ιδιαίτερο μπασκετικό μυαλό και παράδοση. Έπαιζαν σαν μια φορμαρισμένη κολεγιακή ομάδα - πάντα με καλή καθοδήγηση από τον πάγκο. Και πέτυχαν, και μπράβο τους! Ίσως αυτή να ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του Αφρικανικού μπάσκετ, σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Το πίστεψαν, όπως κάποτε η ελληνική ομάδα είχε πιστέψει ότι θα κερδίσει τους Αμερικανούς. Ότι και να γινόταν εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη του 2006 στη Σαϊτάμα της Ιαπωνίας ο Διαμαντίδης θα κέρδιζε το Λεμπρόν Τζέιμς! Έτσι και ο Αμίνου χτες βράδυ ήταν αδύνατον να μην κερδίσει το Σπανούλη. Σε τέτοια ματς χρειάζεσαι λίγο τύχη, λίγο θράσος, λίγο τη διαιτησία, και πολύ καρδιά! Και η Νιγηρία τα είχε όλα.
Αντίθετα η ελληνική ομάδα είχε πολύ μαζεμένη κόπωση, και παρότι είχε κι εκείνη πολύ ψυχή, το σώμα δεν ακολουθούσε. Δυστυχώς κάποιοι παίκτες της Εθνικής δε μπόρεσαν να βοηθήσουν σε αυτό το παιχνίδι όσο περιμέναμε, όπως ο Φώτσης, ο Καϊμακόγλου και ο Πρίντεζης, ειδικά στο θέμα των αμυντικών ριμπάουντ. Δυστυχώς επίσης τα τρίποντα δε μπήκαν στο τελευταίο δεκάλεπτο. Δυστυχώς η διαιτησία έδωσε ανύπαρκτο φάουλ στο Ζήση στην τελευταία επίθεση των Νιγηριανών, ενώ υπήρξε και το non-call στο Σπανούλη στο τέλος. Μην ξεχνάμε βέβαια πόσα φάουλ είχαν δοθεί στους Νιγηριανούς σε όλο το παιχνίδι σε σχέση με την ελληνική ομάδα.
Μπορούμε επίσης να κατηγορήσουμε τον Ηλία Ζούρο για πολλά. Γιατί δε χρησιμοποίησε το Βασιλειάδη για παράδειγμα. Όμως η αντίπαλη ομάδα ήταν πολύ αθλητική και ίσως δεν του πήγαινε το παιχνίδι. Το γιατί δεν έπαιξε πιο πολύ ζώνη, είναι γιατί στη ζώνη δεν έχεις καλά μπλοκ άουτ, και θα είχαμε ενδεχομένως χάσει και άλλα αμυντικά ριμπάουντ. Τέλος το γιατί δεν έπαιξε περισσότερη ώρα Καϊμακόγλου, Φώτση ή Πρίντεζη σε θέση 3 (ψηλό σχήμα) φάνηκε από το ότι με το που το χρησιμοποίησε αυτό το σύστημα στο τελευαταίο δεκάλεπτο η εθνική δέχτηκε απανωτά καλάθια χωρίς ουσιαστική απάντηση.
Κλείνοντας, γιατί μακρηγόρησα, νομίζω ότι η εθνική στα 3 αυτά ματς, μετά από ελάχιστη προετοιμασία, παρουσίασε ένα διαφορετικό πρόσωπο, πολύ πιο αθλητικό και επιθετικό. Έπαιξε καλύτερο και πιο όμορφο μπάσκετ. Είναι κρίμα που αποκλείστηκε αλλά επειδή εγώ αγαπώ τις νίκες, όμως αγαπώ πιο πολύ το μπάσκετ, θα ήθελα να συνεχίσει να παίζει με τον ίδιο τρόπο του χρόνου στη Σλοβενία, και να φτάσει όπου μπορεί παίζοντας αυτό το μπάσκετ, και όχι αυτό των 50-65 πόντων στην επίθεση. Όλα πάντα ξεκινάνε από την άμυνα, όμως το μπάσκετ είναι θέαμα, είναι το καλάθι.
Τέλος μια κουβέντα για αυτό του μισητό τουρνουά που λέγεται προ-ολυμπιακό και υπάρχει χωρίς λόγο και αιτία: Θα καταργηθεί σύντομα όπως το Χρυσό γκολ από το ποδόσφαιρο, γιατί είναι μια διοργάνωση σε λάθος χρονικό σημείο και χωρίς ουσιαστικό ενδιαφέρον.
RSS Feed