Τις τελευταίες μέρες βλέπω τις αντιδράσεις των κατοίκων της Κορίνθου στη δημιουργία του στρατοπέδου συγκέντρωσης και μπορώ να πω ότι τους καταλαβαίνω. Ο λόγος που νιώθουν ανασφάλεια είναι ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στο κράτος ότι θα κάνει αυτό που λέει - ότι δηλαδή θα κρατήσει τους μετανάστες ΜΕΣΑ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σα μια φυλακή.  Πιστεύουν και όχι άδικα, ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος για το ποιος μπαίνει και βγαίνει από τα λεγόμενα "κέντρα φιλοξενίας" με αποτέλεσμα η πιθανότητα αύξησης της εγκληματικότητας να μεγαλώνει. 

                    Μέσα σε αυτό τον πανικό του μονίμως πρόχειρου κυβερνητικού σχεδιασμού  που γεννά την ανασφάλεια βρίσκουν χώρο να δράσουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, ως δήθεν υπερασπιστές των κατοίκων. Με τον ψευτο-ακτιβισμό τους έξω από το στρατόπεδο, όπου οι μπάτσοι τους φέρονται με το σεις και με το σας, πετούν το τυράκι στους Κορίνθιους ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους - πολύ θα ήθελα παρεπιπτόντως να μου φερόταν έτσι η αστυνομία σε διαδηλώσεις μου στο κέντρο της Αθήνας, αλλά βλέπεται δεν είμαι "πατριώτης¨ εγώ κι έτσι δε με σέβονται...

                 Στην πραγματικότητα οι χρυσαυγίτες κάνουν επίδειξη δύναμης εκ του ασφαλούς, μια και ξέρουν ότι δεν πρόκειται ούτε καν να συλληφθούν για τις πράξεις τους. Το παίζουν αντισυστημικοί και υποκαθιστούν τον κρατικό μηχανισμό, με την ανοχή όμως του κράτους που τους αφήνει ανενόχλητους να επιτίθενται και να δολοφονούν οποιονδήποτε διαφορετικό άνθρωπο, τους τελευταίους μήνες. 

                   Και μέσα σε όλα αυτά γυρίζουν την Ελλάδα 40 χρόνια και πλέον πίσω, επαναφέροντας το θέμα της θανατικής ποινής... Ποτέ δε μπορούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν στις ΗΠΑ να ισχύει ακόμα η θανατική ποινή, και μάλιστα να υποστηρίζεται από τους πιο θρησκευόμενους αμερικανούς. Αυτοί οι θρησκόληπτοι το "Ου φονεύσεις" δεν το έχουν ακουστά στις 10 εντολές. Δε φοβούνται μήπως καούν στην κόλαση για τις απόψεις τους; 

                       Την ίδια απορία έχω και τώρα με τους Έλληνες ακροδεξιούς. Σε ποιό σημείο της Καινής Διαθήκης τους δίνεται η άδεια να σκοτώσουν; Δε φοβούνται το αιώνιο κάψιμο της ψυχής τους στη μετά θάνατον ζωή, επειδή σκότωσαν συνανθρώπους τους; Ή μήπως νομίζουν ότι ο Θεός είναι Έλληνας, ότι θα του πούνε "Το έκανα για την πατρίδα" κι έτσι Εκείνος θα τους συγχωρέσει; 

                        Βέβαια δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τους ανθρώπους του "εγέρθειτω"... Η ημιμάθεια είναι το πιο βασικό στοιχείο της ιδεολογίας της Χρυσής Αυγής. Με την ημιμάθεια γεννιέται το μίσος. Λόγω ημιμάθειας νομίζουν οι Έλληνες ότι είναι ανώτεροι από άλλους λαούς. Λόγω ημιμάθειας νομίζουν οι Έλληνες ότι υπάρχει μια μόνιμη επίθεση κατά της χώρας και κατά της ορθοδοξίας.  Επομένως θεωρώ δεδομένο ότι σχεδόν κανένας από τους νεο ναζί δεν έχει καν διαβάσει τα Ευαγγέλια ή τη Βίβλο. Κι αυτό δεν είναι θέμα μόρφωσης, αλλά καλλιέργειας. 
               
                 Χρειάζεται καλλιέργεια της ψυχής και του μυαλού για να καταλάβεις ότι δεν επιτρέπεται σε κανέναν να σκοτώνει.  Χρειάζεται καλλιέργεια για να κατανοήσεις τον άλλο, το διαφορετικό άνθρωπο και να τον δεις ως ίσο. Χρειάζεται καλλιέργεια και ανοιχτό μυαλό για να δεις ότι υπάρχουν άλλες κοινωνίες όπου η πολυπολιτισμικότητα και η μίξη διαφορετικών κουλτούρων πέτυχε, όπως στη δυτική Ευρώπη και στην Αμερική. Χρειάζεται καλλιέργεια Έλληνα για να καταλάβεις ότι δεν είσαι στο κέντρο του σύμπαντος. 

                    Μπορώ να καταλάβω τους Κορίνθιους στην ανασφάλεια τους. Νιώθουν αβοήθητοι κι απελπισμένοι, εξαιτίας της συμπεριφοράς του κράτους απέναντι τους. Όμως μια ναζιστική οργάνωση δεν πρόκειται να τους λείσει το πρόβλημμα. Το πρόβλημμα θα λυθεί αν φροντίσουν οι ίδιοι, όχι μόνο οι Κορίνθιοι, αλλά όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας να γίνουν ΠΟΛΙΤΕΣ και να φτιάξουν ένα καλύτερο κράτος. Κράτος πρόνοιας, δικαίου που να λειτουργεί και να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς. 

                  Αλλά τι λέω τώρα... Αυτά είναι δύσκολα πράγματα. Ας κάτσουμε στο σπιτάκι μας και στον καναπέ μας, βλέποντας τον Πρετεντέρη, ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, κλέβοντας την εφορία, βάζοντας μέσο για το γιο μας στο στρατό ή/και για να πάρουμε κάπου μια θεσούλα. Ας έχουμε σαν πρότυπο το American Dream της μόστρας με τη βίλα, την αμαξάρα, το εξοχικό και το ακριβό κινητό, ζώντας στη δική μας γυάλα, κι έτσι η κοινωνία θα γίνει καλύτερη. Ταυτόχρονα βέβαια θα καυχιόμαστε για την αρχαία Αθήνα της δημοκρατίας ενώ θα προσευχόμαστε στην Παναγία να μας γυρίσει στην Ελλάδα της εποχής των παχιών αγελάδων... Η θανατική ποινή και τα τάγματα ασφαλείας θα μας βοηθήσουν να κάνουμε τον κόσμο μας πιο όμορφο...





Υστερόγραφο: Ποιά είναι η γνώμη των αριστερών κομμάτων για το στρατόπεδο της Κορίνθου; Εκτός από τις λογικές κατηγορίες κατά των φασιστών, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν κάποια σαφή θέση για το θέμα; Κι αν ναι, γιατί δεν προβάλλεται;  

                    Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που έχω παρακολουθήσει 2 Ολυμπιάδες από κοντά, στην πόλη που ζω, χωρίς να είμαι τουρίστας. Και στην Αθήνα το 2004 και τώρα στο Λονδίνο μου ήταν εύκολο να δω τις διαφορές στο κλίμα, στη συμπεριφορά των ανθρώπων καθημερινά, κατά τη διάρκεια των 2 και κάτι τελευταίων εβδομάδων. Ο κόσμος ήταν πολύ πιο θετικός, αισιόδοξος ευχάριστος, χαρούμενος. Ένιωθε ευτυχισμένος μέσα στη γυάλα του, σαν να μην υπάρχουν προβλήματα, ένιωθε ότι ο κόσμος είναι όμορφος, ειρηνικός, ότι μπορεί να πετύχει τα πάντα!

                        Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι ψέμματα και ψευδαισθήσεις. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα τεράστιο εμπορικό γεγονός, που δε στηρίζεται σε κανένα ιδεώδες, αλλά μόνο στο μάρκετινγκ και στο χρήμα. Το Λονδίνο δεν πρόκειται να αλλάξει. Θα περάσουμε εδώ άλλον ένα κρύο και μουντό χειμώνα, με πολύ βροχή, πολύ δουλειά και άψυχα σαββατιάτικα πιώματα, και η Ολυμπιάδα θα είναι μια γλυκόπικρη ανάμνηση, που δε θα παίζει κανένα ρόλο πλέον στη ζωή μας. 

                     Παρ' όλ' αυτά, επειδή μου αρέσει να ζω τα ψέμματα μου έντονα, παρακολούθησα τους Ολυμπιακούς Αγώνες για 2η φορά από πολύ κοντά και είπα να κάνω μια αποτίμηση αρχίζοντας από το τι μου άρεσε: 

Τελετή έναρξης: Περισσότερο μου άρεσε γιατί δεν είχε καμιά σχέση με αυτή του Πεκίνου και της Αθήνας. Δεν ήταν μια ιστορική αναδρομή, αλλά μια πολύ μοντέρνα απεικόνιση του τι είναι η Μεγάλη Βρετανία. Έδειξε με πολύ ωραίο τρόπο για ποιους λόγους οι Βρετανοί είναι περήφανοι, τη βιομηχανική επανάσταση, το Σαίξπηρ, την τεχνολογία, τη μουσική και φυσικά το εθνικό σύστημα υγείας, το οποίο ταλανίζεται τελευταία.  

Οργάνωση: Σχεδόν όλα ευτυχώς έδειξαν να δουλεύουν στην εντέλεια. Δεν υπήρξαν ιδιαίτερα παρατράγουδα, ούτε υπερβολές όσον αφορά την ασφάλεια. Όσοι είχαν εισιτήριο έμπεναν κανονικά στα γήπεδα, παρακολουθούσαν τους αγώνες τους στην ώρα τους, χωρίς προβλήματα,   και μετά έφευγαν οργανωμένα, χωρίς κυκλοφοριακό χάος ή όντας πατημένοι σαν σαρδέλες στο μετρό.

Κλίμα: Και από πλευράς διάθεσης και από πλευράς καιρού, παρ' ότι δούλευα σκληρά αυτές τις μέρες, πέρασα τις καλύτερες μέρες μου στο Λονδίνο. Όλος ο κόσμος ήθελε να γελάσει, να διασκεδάσει, να τα σπάσει! Πιστέψτε με, δεν είναι σχεδόν ποτέ έτσι το Λονδίνο! 

Ελληνορωμαϊκή: Παρακολούθησα για 1η φορά την παραδοσιακή ελληνορωμαϊκή πάλη από κοντά, και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος. Πριν τους αγώνες μας εξήγησαν αναλυτικότατα τους κανόνες ενώ μας είπαν ότι η πάλη είναι το αρχαιότερο άθλημα στον κόσμο. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ένιωσα σε κάποιες στιγμές ότι βαριέμαι, όμως αυτό μάλλον οφείλεται στο Χόλιγουντ! Όμως θα επανέλθω σε αυτό το θέμα σε άλλο άρθρο μου... "Στο τέλος της ημέρας" που λένε και οι οικοδεσπότες Βρετανοί, είμαι χαρούμενος που έμαθα πολλά για ένα άθλημα για το οποίο δεν ήξερα σχεδόν τίποτα!

Μπάσκετ: Και το αντρικό και το γυναικείο τουρνουά ήταν συγκινητικά και γεμάτα ένταση. Καθ' ότι είναι το αγαπημένο μου άθλημα παρακολούθησα σχεδόν όλα τα παιχνίδια και έχω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στα κορίτσια από την Αυστραλία, που κόντραραν τις Αμερικανίδες στον ημιτελικό όσο κανείς. Όσο για το αντρικό τουρνουά, στενοχωρήθηκα που οι Αργεντίνοι δεν κατάφεραν να πάρουν ένα μετάλλιο. Αυτή η ομαδάρα με τις ψυχάρες που βλέπω από τότε που ήμουν ακόμα στο σχολείο έδωσε την τελευταία της παράσταση. Θα μου λείψουν. Πολύ ωραίος και ο τελικός με τους Αμερικανούς να ζορίζονται πολύ απέναντι στην Ισπανία. 

Η λίστα με το πόσα δε μου άρεσαν είναι μακριά, αλλά θα περιοριστώ στα βασικά.

Τελετή λήξης: Σε σχέση με την τελετή έναρξης ήταν απογοητευτική. Ειδικά σε 2 σημεία ήταν ντροπιαστική, όταν βγήκαν έξω τα μοντέλα και εκθείαζαν τη λονδρέζικη μόδα (τρομάρα τους), κι όταν βγήκαν οι Take That να τραγουδήσουν πριν σβήσει η φλόγα - με τόσους καλούς μουσικούς θα μπορούσαν να έχουν κάποιους πιο αγαπητούς στο παγκόσμιο κοινό. Η τελετή γενικώς μου φάνηκε σαν ένας πίνακας ζωγραφικής με πάρα πολλά χρώματα χωρίς καμιά λογική, σειρά και νόημα. Το τέλος βέβαια με τους WHO μου άρεσε, αλλά γενικώς μου έκανε άσχημη εντύπωση το όλο σόου. 

Εισιτήρια: Θεωρώ τραγικό να υπάρχει τόσο μεγάλη ζήτηση εισιτηρίων, να παρακαλάει ο κόσμος για να πάρει ένα μαγικό χαρτάκι και εν τέλει να υπάρχουν άδεια καθίσματα. Δε μου άρεσε επίσης που σε κάποιες άδειες θέσεις τοποθετούσαν στρατιώτες. Οι ένοπλες δυνάμεις δεν έπρεπε να βρίσκονται στους Αγώνες εξαρχής, αλλά αφού τελικά ήταν εκεί, σίγουρα δεν ήταν αυτός ο ρόλος τους... Ελπίζω να μην αρχίσει να περνάει στον κόσμο του Λονδίνου η λογική ότι είναι ΟΚ να υπάρχει στρατός ανάμεσα μας...

BBC: Όσο ικανοποιημένος είμαι με την ιστοσελίδα της δημόσιας βρετανικής τηλεόρασης τόσο κι ακόμα περισσότερο απογοητευμένος είμαι με την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Το BBC είναι το πιο σημαντικό κανάλι στον κόσμο, και το κατάφερε αυτό με το επίπεδο της δημοσιογραφίας και της ποιότητας προγράμματος που έχει επιδείξει εδώ και πάνω από 70 χρόνια. Σε αυτούς τους αγώνες έδειξε έναν ψευτο-πατριωτισμό άνευ προηγουμένου. Όλοι οι σταθμοί του μονίμως παρουσίαζαν τους Βρετανούς, ακόμα κι αν εκείνοι έχαναν, ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν ασχολούνταν καν με το νικητή ή με σπορ όπου δε συμμετείχαν αθλητές τους. Αυτή η μεροληψία με έκανε να νιώσω πιο ξένο από ποτέ σε αυτή τη χώρα που έχω ζήσει τόσα χρόνια, σα να μην υπήρχα, σα να ήμουν μετανάστης στην Ελλάδα ένα πράγμα...

Τιμές: Οι τιμές ήταν πολλές φορές εξοργιστικές ακόμα και για Λονδρέζους που το φυσάνε το χρήμα... 3 παραδοσιακά γεύματα Fish & Chips μου κόστισαν 30 λίρες! Ελάχιστα ήταν τα εισιτήρια αγώνων που είχαν λογικές τιμές, ενώ όλα τα αναμνηστικά σε έκαναν να θέλεις μόνο να τα πάρεις φωτογραφία...Ταυτόχρονα, όταν σκέφτεσαι πόσα λεφτά ξοδεύτηκαν για τους αγώνες, τα παίρνεις ακόμα περισσότερο.

Μασκότ/Εμπορευματοποίηση: Καταρχήν η Μασκότ του Λονδίνου με έκανε να εκτιμήσω την Αθηνά και το Φοίβο! Αυτό το άθλιο τραγί με το μάτι κύκλωπα, λες και είναι εξωγήινος από τον πλανήτη 'Ασχήμια' δε με ενθουσίασε. Πέρα απ' αυτό όμως υπάρχουν και οι άλλες μασκότ των αγώνων, οι εμπορικές: Ο Γιουσέιν Μπολτ, ο Μάικλ Φελπς, ο Ρότζερ Φέντερερ και μερικοί ακόμα. Υπήρξε τόσο μεγάλη προβολή προς αυτούς τους αθλητές, ώστε πολλοί Βρετανοί εστίασαν σε εκείνους και μόνο χωρίς να μπορέσουν να παρακολουθήσουν κανένα άλλο άθλημα. Ίσως κανείς τους δε θα θυμάται τον Κέβιν Ρουντίσα που έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στα 800 μέτρα στο στίβο, ούτε την ομάδα των Ιταλών στη σκοποβολή που κέρδισε στο τελευταίο δευτερόλεπτο τους Αμερικανούς με βολή στο '10' από το Μισέλε Φραντζίλι. 

                   Σε τελική ανάλυση οι Ολυμπιακοί Αγώνες όπως έχω ξαναγράψει είναι σαν τους γάμους - ένα μεγάλο πάρτι στο οποίο περνάς πολύ καλά, αλλά σίγουρα δεν άξιζε ούτε τόσα λεφτά, ούτε τόσο χρόνο σχεδιασμού και προετοιμασίας. Τις τελευταίες 17 μέρες ζήσαμε το πάρτι, το οποίο ήταν υπέροχο, μας απογείωσε για λίγο πριν να μας ρίξει ξανά στα γόνατα η πραγματικότητα της μεγαλούπολης του προβλέψιμου. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα έχει παρακαταθήκη από τους Ολυμπιακούς μια στροφή προς τον αθλητισμό, την οποία σίγουρα δεν είδαμε από τους Αγώνες της Αθήνας.