Τα τελευταία 3 χρόνια παρατηρούμε ότι η ομάδα που παρουσιάζεται πιο δυνατή στον τελικό του κυπέλλου στο ελληνικό μπάσκετ, τελικώς εμφανίζεται πιο αδύναμη στους τελικούς της Α1 με αποτέλεσμα να χάνει, και μάλιστα καθαρά και εύκολα τη σειρά.
Τι είναι αυτό που μεσολαβεί και αλλάζει την εικόνα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού; Τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα ή/και το Final4. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι δύο κορυφαίες ομάδες της χώρας την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και το βάρος (ψυχολογικό, ηθικό ίσως και οικονομικό) που πέφτει σε αυτή έχει άμεσα αποτελέσματα στις εμφανίσεις τους στους τελικούς.
Το 2010 ο Ολυμπιακός των παικταράδων Κλέϊζα, Τσίλτρες, Τεόντοσιτς, Παπαλουκά, Μπουρούση (παρεμπιπτόντως, δεν έχει μείνει κανείς πλέον στην ομάδα) νίκησε κατά κράτος στον τελικό του ελληνικού τον Παναθηναϊκό. Στη συνέχεια όμως το ότι δεν κατάφερε να κερδίσει την υπερ-ομάδα Μπαρτσελόνα στον τελικό του Final4 τον αποσυντόνισε, έφερε πολύ γκρίνια, ειδικά για τον προπονητή του Παναγιώτη Γιαννάκη, και σίγουρα έπαιξε κι αυτό το ρόλο του στο ότι εν πολλοίς δε μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια τον αιώνιο αντίπαλο στη συνέχεια. Ο Παναθηναϊκός αντιθέτως, ως πιο έμπειρος οργανισμός, διαχειρίστηκε καλύτερα την αποτυχία του να περάσει στα προημιτελικά της Ευρωλίγκας, ξεκουράστηκε και πήρε το πρωτάθλημα, έστω και χωρίς να κάνει...αγγαρεία, όπως έκανε κάποια από τα προηγούμενα χρόνια. Ίσως αν ο Ολυμπιακός είχε πάρει το Ευρωπαϊκό να ήταν αλλιώς τα πράγματα...
Την περσινή χρονιά ο Ολυμπιακός πάλι νίκησε με πολλή δυναμική παρουσία τον Παναθηναϊκό στον καθιερωμένο τελικό του ελληνικού, και μάλιστα με την απουσία του... προδότη Βασίλη Σπανούλη. Στη συνέχεια, μετά το 89-41 επί της Σιένα, ήρθε η υποτίμηση της, και ο αποκλεισμός. Ο θρύλος δεν κατάφερε να ξεπεράσει αυτό το στραπάτσο, και το κουβάλησε ως στίγμα ντροπής στους τελικούς. Αντίθετα ο αποδυναμωμένος Παναθηναϊκός, χωρίς Γιασικεβίτσιους, Σπανούλη και Πέκοβιτς σε σχέση με το 2010 κατάφερε να κάνει 3 επικές εμφανίσεις στα προημιτελικά με τη Μπαρτσελόνα, εκθρονίζοντάς την. Τελικώς τοποθέτησε το 6ο του αστέρι στη φανέλα και κατάφερε να πάρει και το πρωτάθλημα με μειονέκτημα έδρας. Μάλιστα, φαινόταν ότι έλεγχε όλους τους τελικούς, ακόμα κι όταν τραυματίστηκε ο Διαμαντίδης που ήταν και είναι ο καλύτερος παίκτης του και με τραυματία τον Περπέρογλου σχεδόν σε όλη τη σειρά. Ίσως αν οι 2 ελληνικές ομάδες είχαν βρεθεί στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας να είχαμε κόκκινη επικράτηση κι έπειτα μπορεί και η κούπα της Α1 να είχε χρώμα κόκκινο για το 2011.
Στη φετινή σεζόν έχω την αίσθηση ότι βλέπουμε την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται από την ανάποδη. Ο Παναθηναϊκός αρχικώς απέκλεισε τη Μακάμπι με τα χίλια ζόρια, και με μια έντονη μουρμούρα για τη διαιτησία ομολογουμένως ενώ στη συνέχεια παρότι αουτσάιντερ απογοητεύτηκε πλήρως για την ήττα στον ημιτελικό από την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ. Αυτό το...μη σουτ του Διαμαντίδη στην τελευταία επίθεση "έριξε" εμφανώς ψυχολογικά τους πράσινους, ενώ η ψυχολογία τους έπιασε πάτο όταν οι ερυθρόλευκοι έκαναν την απίστευτη έκπληξη κερδίζοντας τους Ρώσους, και με τέτοια ανατροπή στον τελικό! Ο Ολυμπιακός πέρασε από τη Σιένα στα προημιτελικά...ξεπλένοντας την περσινή του ντροπή και στη συνέχεια πήρε το κύπελλο ανέλπιστα, γεγονός που τον έκανε να πιστέψει στον εαυτό του. Αν όμως είχαν βρεθεί οι 2 ομάδες στο Final4 πιστεύω ότι η μπίλια θα είχε κάτσει στο πράσινο.
Πέρα από την ψυχολογία κι τα "αν" και στα 3 παιχνίδια των πολύ νωρίς παιγμένων φετινών τελικών του Μαΐου, βλέπουμε μια διαφορά ενέργειας μεταξύ των 2 ομάδων. Οι μεγάλοι παίκτες του τριφυλλιού, Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ φαίνεται σαν να έχουν κάνει τον κύκλο τους και χρειάζονται είτε να κρεμάσουν τα παπούτσια τους, είτε κάποια αλλαγή στην καριέρα τους. Αντίστοιχα μεγάλοι παίκτες στον Ολυμπιακό δεν υπάρχουν πέραν του Σπανούλη, ο οποίος επίσης δε σκίζει στους τελικούς της Α1. Όμως οι νέοι ήρωές του, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης και εν μέρει ο Σλούκας, δείχνουν να ανδρώθηκαν πλήρως στην Πόλη και παίρνουν την ομάδα στις πλάτες τους. Οι αντίστοιχοι παίκτες του Παναθηναϊκού, Καλάθης, Καϊμακόγλου Περπέρογλου και Βουγιούκας δε μπορούν να κάνουν τις περιστασιακές υπερβάσεις του παρελθόντος, καθώς η αλήθεια είναι πως χωρίς τους 3 υπερ-παίκτες της ομάδας σε καλή μέρα δε μπορούν να τραβήξουν το καράβι.
Ταυτόχρονα, ο Παναθηναϊκός έχει και μερικούς αρνητικούς πρωταγωνιστές, καθώς ο Σάτο δε βοηθάει ούτε στην άμυνα πλέον, ενώ ο Αλεκς Μάριτς είναι μια μόνιμη απογοήτευση. Αντίθετα από την πλευρά του Ολυμπιακού ο Γκετσεβίτσιους του έχει δώσει το κρύο σουτ που έλειπε στην ομάδα, ο Ντόρσεϊ και ο Χάινς κυριαρχούν στις 2 ρακέτες και μοιράζουν τάπες στο Μπατίστ ενώ ο Λο απέδειξε με την ταχύτητα και το ταλέντο του στο 3ο παιχνίδι πόσο μεγάλη απώλεια αποτελούσε.
Όσο για τους προπονητές, οι 2 κουμπάροι έχουν βίους αντίθετους στη φετινή σεζόν. Ότι κάνει ο Ίβκοβιτς του βγαίνει. Δε φοβάται να φέρει Αμερικανούς στην ομάδα, ούτε και να τους αλλάξει, ενώ στηρίζει το transition game και το όσα φάμε κι όσα βάλουμε το οποίο δείχνει να λειτουργεί! Άλλωστε για να βρούμε την τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός έβαλε πάνω από 50 πόντους στο ημίχρονο απέναντι στον Παναθηναϊκό πρέπει να πάμε στον προηγούμενο αιώνα! Ο Ομπράντοβιτς αντίθετα για πρώτη φορά φέτος, δεν έχει βγάλει ούτε ένα λαγό από το καπέλο, ένα αστάθμητο παράγοντα, όπως έκανε κάθε χρόνο στο Final4 ή στους τελικούς. Έχω γράψει και παλαιότερα ότι ο Σμιθ και ο Λόγκαν ίσως δεν ανήκουν στην ομάδα - όμως δεν ήρθε η ώρα να τους εμπιστευτεί λίγο παραπάνω, αφού δε λειτουργούν ούτε συστήματα ούτε προσωπικές ενέργειες των μεγάλων ονομάτων του; Μήπως ήρθε η ώρα να (ξανα)δοκιμαστεί στο "5" ο Τσαρτσαρής απέναντι στο Χάινς; Μήπως πρέπει ο Κυρίτσης και ο Καλάθης να βρεθούν στη 12άδα και να δείξουν αν μπορούν να προσφέρουν στην ομάδα;
Η αλήθεια είναι ότι ανησυχώ για το μέλλον του Παναθηναϊκού. Με τους Γιαννακόπουλους και τον Ομπράντοβιτς στην πόρτα της εξόδου και με την ομάδα γερασμένη νομίζω ότι η μεγαλύτερη, βάσει τίτλων, ελληνική ομάδα όλων των εποχών ίσως να έχει φτάσει στο τέλος της, και τώρα να αναμένουμε τις τελευταίες 2 παραστάσεις της. Αντίθετα ο Ολυμπιακός δείχνει πως η ενδεχόμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος θα μπορούσε να είναι το έναυσμα μιας αυτοκρατορίας, όχι του πακτωλού χρημάτων που έδιναν παλαιότερα οι Αγγελόπουλοι, αλλά μιας υγιούς ομάδας-οικογένειας έτοιμης να πάρει το χρίσμα από τον Παναθηναϊκού ως εκπροσώπου του ελληνικού μπάσκετ. Μιας ομάδας η βάση της οποίας θα είναι και η βάση της εθνικής ομάδας, ξεκινώντας από το φετινό καλοκαίρι και το προ-ολυμπιακό τουρνουά. Για να δούμε κύριε Ζούρο, θα είναι όλοι εκεί; Αναμένουμε...
RSS Feed